เวลาเดิมทุกวันหลังเลิกงาน
ผมจะไปวิ่งที่ฟิตเนสชั้น 5 ของคอนโด
และเธอก็อยู่ตรงนั้นเสมอ
ลู่วิ่งเบอร์ 3 ฝั่งตรงข้าม
เธอไม่เคยใส่หูฟัง
แค่ฟังเสียงรอบตัว
เหงื่อซึมที่ต้นคอ แผ่นหลังที่แนบชิดกับเสื้อสปอร์ตบรา ผิวเนียนละเอียดกับท่าทางวิ่งที่มีจังหวะสม่ำเสมอ
ผมไม่เคยกล้าทัก
แค่แอบมองผ่านกระจกด้านหน้า
เหมือนคนขี้ขลาดที่เอาแต่จินตนาการเงียบ ๆ อยู่ฝั่งของตัวเอง
แต่แล้วเย็นวันหนึ่ง
ขณะที่ผมยืนดื่มน้ำหน้ากระจก เธอก็เดินเข้ามานั่งตรงเครื่อง leg press ฝั่งตรงข้าม
มองหน้าตรงมาที่ผมแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้เป็นครั้งแรก
ผมเกือบทำขวดน้ำหลุดมือ
เธอเอียงคอเล็กน้อย ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดอะไรบางอย่าง
ไม่ถึง 5 วินาที มือถือผมก็สั่น
ข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
“ห้องอาบน้ำหญิงปิดซ่อม…แต่ห้องของพี่น่าจะใช้ได้อยู่ใช่ไหมคะ?”
หัวใจผมเต้นแรงจนไม่ได้พิมพ์ตอบ
แค่เงยหน้าขึ้น…เธอก็ยังนั่งมองผมอยู่ที่เดิม รอยยิ้มไม่ได้หายไปไหน
สิบห้านาทีถัดมา…
